Premio Cervantes

O Premio Cervantes, é o considerado máis importante da literatura en español. Todos os anos se entrega nunha cerimonia solemne cos reis presentes na Universidade de Alcalá de Henares o día 23 de abril, xa que é o día do libro e a súa vez o aniversario da morte de Miguel de Cervantes.
Creouse en 1976 de dende entón recibiron o premio os autores máis prestixiosos de fala hispana. O primeiro foi o poeta da xeración do 27, Jorge Guillén, e a última foi Ida Vitale, en 2018 (o premio é entregado o ano seguinte).



Ida Vitale naceu en Montevideo o 2 de novembro de 1923, e é poeta, tradutora, ensaísta, profesora e crítica literaria uruguaia, pertencente á Xeración do 45 e representante da poesía esencial.
Escribíu unha gran cantidade de poemas e estos son os máis importantes:

Fortuna
Neste poema, repasa a existencia da muller, grazas a unha historia que abre unha gran liberdade para calquer muller, simplemente, humana.

Misterios
O amor non se presenta coma un lume arrasador, senón que como unha graza, unha luz que se encende para ser testigo do que se comparte, do que se espera.

Exilios
Romper a raíz, transitar o camiño sen espello retrovisor, sentir o vértigo, temer a soidade... ese é o destino de quen sufre o exilio, de quen é empurrado á noite do desabrigo, da extrañeza.

Este mundo
Símbolos dun espacio propio, da construcción do ser, da súa habitación interna, da pertencia a sí mesma coma un acto de liberdade, son os que nos ofrece neste poema Ida Vitale. Deixemos que a súa voz nos invite a coñecer o mundo.

Accidentes nocturnos
No silencio da noite, fan a súa entrada as palabras, traductoras da consciencia, dos medos, da propia fondura do alma. Ese espazo da noite no que todo cala é a oportunidade para a visita da palabra rumiante do noso interior, que só o silencia ante a música.

Un pintor reflexiona
Palabra e imaxen, poesía e pintura, un matrimonio antigo que se verbaliza neste poema, dende que se evocan as artes do pintor. Se por un lado, o escritor como José Saramago, na novela Manual de Pintura y caligrafía, reflexiona sobre os límites entre ambos, Vitale extende os pontes, continúa o lienzo nos ecos rítmicos da palabra que evoca cadros vivos na imaxinación.

Residua
A inquietude sobre o paso do tempo, sobre os deseos caprichosos da memoria, as veces vívida, as veces opacas, faise presente na obra da poeta. É a inquietude universal: ante o vivido, só parece quedar o vértice dunha estela primeiro espumosa e vibrante, logo o compás aberto que cede a súa vibración ata fundirse nun océano uniforme. Pero se algo queda, eso que queda, será o que chaman poesía? pregúntase Vitale.

Libro
Vitale preséntanos un canto ao esquecido, ao mal amado dos tempos modernos, ao que xa pouco se exhibe nas repisas dad casas, o libro.

Follas naturais
Unha folla é unha promesa sobre a que se constrúe memoria, sensacións. Elas, unto ao lápis, son o escenario onde se materializan os espíritus escondidos, en forma de palabra ou de debuxos, de trazos. Son elas a promesa de, un día, ser escoitados cando non teñamos voz.

A palabra
Vitale, ao igual que moitos poetas, non logra sustraerse a tentación de escribir sobre esta amante singular que é a palabra. Reflexionar sobre a palabra, o acto creativo mesmo, sobre o propio texto que se escribe e discute á vez, trátase dun exercicio de autorreflexividade estética, diría a investigadora venezolana Catalina Gaspar no seu libro A lucidez poética. Neste poema, surxe esa mirada.

Gotas
O poeta mira a vida, a observa manifestarse. Esta vez son as gotas que tocan, coa súa graza, á vida, que caen sobre os xustos e os inxustos, que deixan pegada nos cristais e deixan neles significados impresos. Qué dín as gotas?